Sauðaþjófarnir 1994

Ýmis hefur kærleikurinn

yndað að mínu bóli

eða ljúfur sveitungi minn

varpað að mér hóli,

þó fannst sumum keyra úr hófi

kankvís vinalætin

að kæran fyrir sauðaþjófnað

gæti ögn verið rætin.

 

Nágrannar mínir í vestri tveir

af visku og æru ríkir

vel þeir reka fjárbú sín

og göngugarpar slíkir

að ævinlega heimta þeir

hverja klauf af fjalli

nú brá svo við að hrútar fimm

sinntu ekki kalli.

 

Til þeirra hafði heimilisvinur minn

vanið ögn sitt gengi

og hrútaheimtuleysið þeirra verið í

umræðunni lengi

þá kom í ljós að hjá mér hafði hann

étið feitar steikur,

hvar skyldu þeir annarsstaðar vera,

blossað upp sem reykur.

 

Þeir höfðu oftsinnis reiknað stór

og erfiðari dæmi en þetta

og örkuðu þegar með kæru á mig

og á fjölskylduna setta

og í DV greindu þeir þrívegis frá

grönnum blóðiþyrstum

sem geymdu alla hrútana þeirra

oní frystikistum.

 

Löggan kom og kembdi svæðið

réttvísinni að sinna

krafsaði og rótaði í jarðveginn

hvar innvolsið mætti finna

dreymt hafði móður bændanna

föður minn býsna grimman

benda sér á greftrunarstaðinn

og tala um ljóta krimmann.

 

En svo er víst með þvaður og bull

að það vill illa standa

og þó menn veifi góðmennskunni

jafnt til beggja handa

og enn þeir segja af sannfæringu,

- með klækjabrögðum slapp´ann

já, sveitin á marga ,,gleðifrík”

út um allan vappann.

 

Manndómur

Það er illt að fást við auðvirðulegt blaður

og auðvitað verður margur af því sleginn.

Það þarf manndóm til að geta heitið maður,

meira ef væri af slíku ýmsan tryði ég feginn.