Minningarbrot frá sjómennskuárum mínum 8.4.14

Mér er minnisstætt eitt dálítið broslegt og meinlaust tilvik á fyrstu vetrarvertíðinni minni í Keflavík og það að mér var ekki sama um það því ég vissi ekki hvernig ég ætti að taka því frá hendi skipsfélaga minna, þeir höfðu aldrei gert at í mér áður.  Ég var þá nýorðinn 18 ára um miðjan apríl og á Baldvini Þorsteinssyni frá Dalvík, ef ég man rétt nafnið á bátnum og með mér voru flest ungir menn á mínu reki , glaðsinna og mjög góðir og samhentir félagar.  

Það var komið fram á vor á netavertíðinni  og varla bein úr sjó lengur að fá.  Við vorum með margar trossur á dekki og skipstjórinn Kristján Jónsson vissi greinilega ekkert hvar helst væri til ráða að pota þeim niður.  Hann slóaði því lengi um hafflötinn í þetta sinn og skipshöfnin stóð á dekkinu og beið. Ég hef löngum værukær verið og fann mér prýðilegt pláss í tóakassanum þvert yfir bátinn við stefni hans til að leggja mig útaf og sofnaði þegar. 

Ekki vissi ég eða man hvað ég svaf þar lengi en þegar ég vaknaði, var ég undir sænginni minni.  Einhver skipsfélaganna hafði fundið sig í því að hlúa að mér, ég vissi aldrei hver, labbað hefði sig niður í lúkkar eftir sænginni minni til að breiða yfir mig og allir stóðu svo félagarnir kímileitir yfir mér og biðu þess ég vaknaði..

Með gáskafullum vinum 1960

Gott er að dvelja glöðum vinum hjá

er gefa af sér er fjörið fer að dofna

en býsna er oft margt sem betur má,

bónda virtist of gott það að sofna.