Pínum lýðinn, pungum undir ríka 15.8.15

Nú er kominn að mínu viti einn enn mannréttindabrotadómurinn Hæsta réttar en fátíðir eru þeir á annan veg í þessu landi en þekkist þó eins og ég mun síðar fjalla um í greininni. Þessi dómur kveður á um réttleysi ríkisstarfsmanna til að semja sjálfir um kaup sín og kjör og úrskurður matsnefndar í kjölfarið af skipaðri nefnd af ríkisstjórninni til að ákvarða þau og samkvæmt forskrift sem ríkið setur um að ekkert tillit verði tekið til nýlegustu áður gerðra samninga við starfsmenn ríkisins heldur bara til nýlegustu samninga við margniðurlægðan og níddan almennan verkalýð þjóðarinnar. 

Það þarf engan að undra það þótt vonsviknir deiluaðilar þeirra er reynt hafa að sækja rétt sinn með þessum árangri hafi hug á að skjóta málinu fyrir alþjóða mannréttindadómstólinn. Íslensk stjórnvöld hafa varðandi dóma hans margsýnt sig í því að þau virða hann ekki frekar en hundur ræki við framan í þau og er því varlegt að ætla að nokkuð breytist svívirðilegt stjórnarfar okkar lands hvaða orð svo sem hann léti frá sér fara um það frekar en annað sem verið hefur hingað til.

Ég tel allt bera að sama brunni með það að tifinnastlegast í þessu landi þótt ekki sé nefnt ástandið í öllum heiminum með þá stjórnendur sem vaða yfir mannréttindi fólksins, sé geðréttardeild fyrir geðfatlaðra ósakhæfa embættismenn sem misbeita valdi sínu svo þjóðir geti ekki varið sig fyrir þeim. Til þess að friður fáist fyrir þeim þarf að einangra þá frá amennu mannlífi.

Ég vil nefna dæmi sem ég hef stundum áður vitnað í svo fólk skilji betur meiningu orða minna: Öryrkjar sóttu fyrir ekki svo mörgum árum að eigi að vera gleymt þótt margir vilji ekki enn af því vita, mannréttindabrotamál á hendur ríkisstjórnar þeirrar er þá ríkti og urðu öryrkja þá vegna ósvinnu stjórnvalda að þrásækja málið fyrir Hæsta rétti.

Ég vissi ekki til að nokkur sála í ríkisstjórliðinu öllu greiddi nokkurntíman atkvæði gegn því órétti á Alþingi svo kúgað tel ég allt liðið hafa verið af foringum flokka sinna tveggja er voru þá í stjórn og auðvitað voru það þeir sömu og nú hafa nítt verkalýðinn svo hroðalega sem raun ber vitni.

Þar voru allir þingmenn sem stjórnuðu dæmdir fyrir siðleysi og mannréttindabrot á aumustu þegnum þjóðarinnar af Hæstarétti og meira að segja tvisvar. Þeir fengu samt að sitja á Alþingi áfram eftir sem áður eins og ekkert hefði skeð til að brjóta meira af sér á þeim og öðrum og bjóða sig fram til endurkjörs kosningar eftir kosningar eftir það og enn var einn þeirra sæmdur Fálkaorðunni fyrir skömmu og valinn æðsti stjórnandi Alþingis af félögum sínum.  

Þeir reyndust afbrotamenn alveg ósakhæfir og óábyrgir gerða sinna og geðréttardeildir eru einmitt stofnanir til að verja fólkið fyrir slíkum og á Sogni áttu þeir heima og hvergi annarsstaðar á þeim tíma það vantaði bara lögin og valdið til að pútta þeim þar inni en hefði svo verið gert og væri gert enn í viðlíka tilfellum þá væri margt öðruvísi varðandi vellíðan og lífsafkomu þjóðarinnar.

- Glæpamenn setja ekki refsilög til varnar lýðnum fyrir sjálfum sér og sínum líkum en það vantar tilfinnanlega að það sé gert. Það er ekki nóg til góðs gengis fyrir almúgann að hafa stjórnarskrá sem engin viðurlög eru við að brotin sé og alþjóðadómstól sem ekki er heldur neitt vald til að framfylgja að farið sé eftir og refsað fyrir brotin þar eins og í öðrum glæpamálum. 

Pungum undir ríka, pínum lýðinn,

postular auðvaldsins messa það stíft.

Undra margur er við það hlýðinn

að aumustu þegnunum sé vart gert líft.

Í mannréttarþróun munum við sein,

mörg er þar óleyst þrautin.

Dugar vart mikið réttlætiskenndin ein

ei borgar hún saltið í grautinn!