Minningarbrot 2.5.22

 

Það þarf víst enginn að efast um það

að ei á sá gott sem eineltið hrellir.

Í minni sveit ók einn unglingur í hlað:

- pabbi er á leiðinni og þig rassskellir.

 

Blessuðu barninu blandaði hann í leik

bera þar augum móttökur við kauða.

Það er sumum yndi að vaða sinn reyk

valta yfir granna og reka þá í nauða.

 

En ekki kom greykallinn heim til mín

hafði þó vit slíku á

að alls væri honum það alveg óvíst

að lifa til að segja því frá.

 

Síðar kom að honum ósýnileg hönd

og hamraði hann niður í hlaðið.

Þá töldu margir því héldu ekki bönd

að ég hefði bak við það staðið.

 

En það var nú ekki ég segi ykkur satt

það voru örlög að miðlar mér segja.

En svo fer fyrir mörgum er klifra bratt

þeir hrapa af því til jarðar og deyja.

 

- Þar með var rembingum vísað á dyr

er ríkt hafði í sveit minni lengi

en hefði kannske mátt vera miklu fyr

farið að kyppa í þá strengi.

 

- En djöfullinn gaf og djöfullinn tók

tollinn af sínum sveini,

það var sem það væri skrifað á bók

þú varst mér vinurinn eini.

 

- Að svona þetta færi er margra trú

að tilviljun ein hafi ei ráðið

og fagna munu allir nema hans frú

er fær ei við tárin sín ráðið.

 

- Ég hringdi í hana og varnaðarorð

veitti er hún virða mætti gjarna.

um ásókn mannsins hennar á mig,

hún skellti á mig bjálfinn sá arna.

 

En skildi hún ei sælli í ekkjustandi

en á meðan yfir henni vofði

þær ógnir sem fylgja hjónabandi

við ofbeldis brjálaðann mann.

 

Hvort skipi hann sætið til vinstri

eða hægri við lærimeistara sinn

skiptir nú kannske eigi öllu máli

en fyrirmyndar verður sem sáli.