Garmurinn 26.4.22

 

Skúli Hjaltason ku hafa

komið í Norðfjörð

sem margt fleira gott vestan

af landi.

Þar voru fyrir tveir vestfirskir

rótgrónir úrvalsbændur.

Ég hef oft heyrt í orðum haft

að austrið og vestrið

hafi þótt blandast vel saman.

 

- Máltæki segir: - Glöggt er

gests augað!

Við komu Skúla bar nokkuð

á að hann skopaðist að

þeim ótrúlega vitleysisgangi

og persónudýrkunum þeim

sem sálir sveitunganna

hrærðust í og dönsuðu eftir.

Það var auðvitað það

sem allsekki mátti ske eða

líðast í því kompaníi

sem að hann veslaðist inni

og mun honum hafa verið

gerð skír grein fyrir því.

 

Í framhaldinu var sem hann

skipti um ham

og yrði hverjum ættaróvini

tengdafólksins til bölvunar

og leiðinda eftir það.

Þegar kominn var á friður

í minni sveit eftir mikil átök

og illindi í áraraðir, hitti ég

aldrei svo Skúla fyrir

að hann viki ei að mér með

háðsyrðum og skætingi

og alveg ótrúlegri auðsýndri

fyrirlitningu.

 

Hann var sá eini í Norðfirði

öllum sem virtist ekki sætta

sig við að hafa orðið að láta

undan síga er skauðaforingi

illindanna féll í valinn

sem af slysförum væri,

þótt svo miðlar hafi sagt mér

það hafa verið neyðarúrræði

almættisins því að með hann

ofar moldu hefði aldrei getað

orðið friðvænlegra á svæðinu.

En ég frábið mér algjörlega

það sem margir hafa mér

ætlaðað að hafa stjórnað í

að svo væri gert.