Orðhvatir sláturhússmenn 31.1.18

Mikil atvinna var á árum áður í Neskaupstað. Í sláturtíðinni var því smalað öllum sem hægt var að fá úr sveitinni svo sláturhúsið gæti gengið. Faðir minn hafði það hlutverk að aðskilja innvolsið á til þess gerðu borði og á þeim árum þurfti að rekja upp allar garnir fjárins í dalla og voru þær síðan af öðrum manni settar í tunnu með vatni og rakinn úr þeim gorinn og þær gerðar síðan hver og ein upp í hönk og öðrum endanum vafið utanum og saltaðar síðan. Þær voru síðar notaðar utanum pylsur í pylsugerð.

Þetta hlutverk að aðskilja innvolsið þótti ekki henta nema handfljótusu mönnum og entust ekki aðrir í því eða höfðu undan þeim mikla hamagangi sem var í verkakeðjunni. Man ég að faðir minn gekk með kúft

handabökin af bólgum og bar á sig brennsluspritt á kvöldin, fyrsta haustið sem hann var í þessu en að gefast upp var ekki á hans lista.

Þeir þóttu harðvítugustu mennirnir og sumir voru beljakar, sem entust í fláningunni og höfðu tvöfalt kaup á alla tíma í stað þess að vera í akkorði við þetta eins og víðast gerðist. Eitt sinn komu hér um nokkurn tíma fláningsmenn frá sláturhúsinu á Egilsstöðum sem var löggilt með vönduðum vinnubrögðum fyrir sölu á utanlandsmarkað. Þeir þóttu vanda sig meira en hér hafði sést áður og gat faðir minn ekki setið á sér að tala til þeirra á þessa leið: ,,Blessaðir verið ekki að vanda ykkur á þessu, hér gildir einu hvort gæran fylgi kjötinu eða kjötið fylgi gærunni, það er bara að rífa þetta, stíta þetta og tæta og láta það ganga “! ,, Eru það nú orður sem hann gefur okkur“, sagði mesti beljakinn af öllum í fláningunni, sem var bóndi úr sveitinni. Ekki man ég hvort þær umræður yrðu lengri, enda innleggið harla nógu gott.

Til að hagræða og flýta fyrir í fláningunni var fenginn hörkumaður úr Mjóafirði, hann var frekar grannur og í meðallagi á hæð myndi ég segja og ákaflega kjaftfor og kjarkaður og fylginn sér á hverja lund og ekki spillti fyrir að hann kvað fast að orðum og skrollaði all hroðalega mikið. Hann lét menn hafa það sem honum fannst þeir eiga og hinir heilögu fyrir slíku að töldu sig vera voru hinir háttsettu fláningsmenn.

Það gekk þó lengst og kætti mjög alla aðra en þá félaga að mesti beljakinn gekk til hans ber að ofan og ógnandi og spurði hvort hann ætti að taka niðrum hann og rassskella hann. Strákurinn lági og mjói kvikaði hvergi undan, rak á móti honum rýtinginn sem hann hafði í starfi sínu og svaraði frumhlaupinu fullum hálsi: ,,Komdu bara ef þú þorir, ég skal sko spretta á helvítis mörbelginn á þér“! En þá guggnaði ofurmennið og sögustúfnum er þar með lokið. Einar Sigfússon.