Bragð er að þá barnið finnur 28.9.2017

Ég vann við virkjunarframkvæmdir á Suðurlandi í tvö ár er Marta mín fædd 1967 var lítil og við sáumst því sjaldan.
Bebba konan mín var með hana heima í Norðfirði hjá föður mínum öldruðum sem hugsaði um skepnurnar. 
Þeirra stoð og stytta til hverrar hjálpar sem þarfnaðist var jafnaldri minn Árni á Kirkjubóli þar næsta bæ innar í dalnum en hann var þá ókvæntur og bjó með foreldrum sínum.
Ég kom bæði árin heim í göngurnar og í annað það sinn snýst sagan um. Þá kom ég heim svo síðla kvölds að Marta mín var sofnuð í sínu rimlarúmi sem stóð þeim megin er Bebba svaf.
Svo kom að því að við hjónin háttuðum og vorum bæði lögst fyrir er Marta vaknaði skyndilega og reis upp í rúminu og studdi sig við rimlana og varð ákaflega glöð á svipinn er hún sá mig. Svo hrópaði hún upp yfir sig: Árni! Árni! Árni!